Indira Gandhi, voormalig premier van India, werd in 1984 op 66 jarige leeftijd door haar eigen lijfwachten vermoord.
Een van haar bekende uitspraken is : De grootste fout van de mens is dat hij wil oogsten op plaatsen waar niet gezaaid is.
Als we deze uitspraak nog iets dichter bij brengen dan geldt: De grootste fout die een mens kan maken, is dat hij wil oogsten op plaatsen waar hij niet zelf gezaaid heeft.
Dat begint in de allereerste plaats in je eigen leven. Wie wil niet graag een toekomst waar men zelf door en door blij en gelukkig is. Waar men verrast wordt door de liefde en de warmte van de medemens? Wie wil niet graag in zijn directe omgeving vriendelijkheid, wat belangstelling en medeleven, een stukje gastvrijheid en behulpzaamheid ervaren van anderen? De spiegel waar we dan regelmatig voor moeten gaan staan is: zaai ik deze dingen zelf ten opzichte van anderen? Of zit ik maar te wachten op een oogst van anderen, daar waar ik zelf helemaal niet heb gezaaid.
Ouders hebben als regel allerlei wensen om te oogsten in het leven van hun kinderen. Aan de ene kant begrijpelijk. Zeker als we dat niet in de eerste plaats voor onszelf zo graag willen. Maar dat we in de allereerste plaats voor het kind zelf graag willen dat het een leven heeft waar liefde en medeleven en inzet voor anderen een grote plaats inneemt. De grote vraag is dan : wat hebben wij als ouders zelf gezaaid, waar zijn we als ouders zelf voor de kinderen een voorbeeld geweest? Anders is het immers waar wat Indira Gandhi zegt, dat het de grootste fout is om te willen oogsten waar niet is gezaaid.
En wat hiervoor gezegd is geldt uiteraard nog veel meer daar waar we mogelijk deel uit maken van een christelijke omgeving. Als we ook daar willen oogsten van anderen terwijl we niet zelf gezaaid hebben, dan is dat niet alleen maar een grote fout. Nee, dan hebben we de kern van een christelijk leven (nog) niet begrepen.